Occupy en besef

Wereldwijd worden occupy-acties gehouden om het besef te laten groeien dat het gegraai van figuren aan de top aan banden gelegd moet worden.
Beursmanipulanten, interim-managers en directies van banken en bedrijven - die vaak zelf geen ondernemer zijn - hebben sinds de beginjaren ’90 enorm goed voor zichzelf weten te zorgen doordat zo’n beetje alle beursregels onder druk van Amerika werden losgelaten.
Hypotheken werden opgeknipt in feitelijk waardeloze beleggingen maar ze werden wereldwijd als ‘zoete broodjes’ aan de man gebracht.

Alles kon en de ambities stegen torenhoog. Bouwfraude? ‘Wat bouwfraude, niet alleen de aannemers verdienden dik maar ook gemeenten deden daar flink aan mee. Grondprijzen stegen torenhoog en ook de hogere duurzaamheideisen leverden extra geld op in de gemeentekas. Gevolg, een gemiddelde koopwoning is een euroton te hoog. Onderwijl ging de plannenmakerij door ondanks dat demografische gegevens bekend waren, dat de groei van de bevolking in Nederland afvlakte en zelfs ging krimpen in delen van Nederland en in plattelandsgebieden in het bijzonder. Dat alles werd weggewuifd door colleges van B&W die met oogkleppen op doorgingen met het maken van plannen en aankopen van grond.
In Nederland zitten zo’n 150 gemeenten nu fors in de rode cijfers en alleen het hoge aantal voorkomt dat provincie en rijk nog niet het artikel 12 (toezicht) van stal halen, omdat dan de weinige steden met groei die er nog wel is, ook de groei om zeep zien geholpen wegens de solidariteitsheffing die dan moet worden ingevoerd.

Landen als Griekenland, Italië, Spanje, Portugal, Ierland en Amerika lieten hun tekorten fors uit de hand lopen en de rest van de wereld mag nu solidair zijn.
Banken schrijven noodgedwongen fors af op staatsobligatieleningen en Europese politieke leiders zoeken naar geld om de Europese ‘stroppenpot’ te vullen om de Euro niet te laten omvallen. Banken worden geacht extra bij te dragen maar moeten te gelijker tijd hun reserves ophogen.
Nu heerst er in het bankwezen een ‘vertrouwenscrisis’ en durft geen bank meer aan elkaar te lenen, laat staan aan grote ondernemingen en het midden- en kleinbedrijf in het bijzonder.

De gevolgen worden duidelijk. Op ons continent heeft slechts Duitsland, met nog veel eigenaar-bedrijven, nog een lichte groei. Nederland lift zachtjes mee en staat op nul.
Toch heeft ‘Vadertje Staat’ extra geld nodig voor de Europese ‘stroppenpot’ en derhalve wordt bezuinigd op de overheidsuitgaven.
Dat versterkt de spiraal naar beneden en gaat vooral ten koste van de normale verdieners op de werkvloer en de uitkeringsgerechtigden. Diegenen die dus maandelijks al het minste ontvangen.

Een goed voorbeeld is Bouwbedrijf Moes in Zwolle. Enkele jaren geleden een florerend middelgroot bouwbedrijf met 1300 werknemers. Inmiddels zijn dat er 250 en om de zaak te redden, namen de werknemers een paar jaar geleden aandelen zodat het 100 procent hun eigen onderneming werd.
Door het hier boven al omschrevene, werd het lastig om krediet te krijgen, laat staan opdrachten die enig rendement opleverden.
Het gaat dus niet goed met Moes en aan 100 personeelsleden/aandeelhouders werd ontslag aangezegd. Geld voor een afvloeiingsregeling of afkoop van aandelen is er niet. Op de werkvloer komt dat hard aan. Gevreesd wordt dat het hele bedrijf omvalt en de werknemers hun hele aandeeltegoed naar de fillistijnen zien gaan.
Een onlangs opgestapte directeur, ongetwijfeld met voorkennis, zorgde echter wel goed voor zichzelf en kreeg 375.000 euro mee ter genoegdoening.
Dat noemt men dus graaien!

‘Fijnslijper’