|
|
November is dan toch gearriveerd. Nadat de natuur ons nog weken in de waan had gelaten dat het met de herfst en winter niet zo’n vaart zou lopen, werd me woensdagavond duidelijk dat we ook dit jaar weer aan het kortste eindje trekken.
In het buitengebied was het mysterieus prachtig. Een bijna volle maan aan een heldere sterren hemel. Op de grond was het behoorlijk mistig. Er lag een soort schil van mist om de aarde. Bovendien was het windstil en dat maakte alles nog mysterieuzer in deze kleine wereld.
Wat me vooral opviel waren de geluiden die erg ver droegen, vele malen verder dan normaal. Een duidelijke mannenstem op afstand en heel in de verte het gehinnik van een paard. Maar bovenal een uur lang het allesoverheersende geraas van auto’s, vele malen versterkt door die mist.
Het deed me denken aan een stukje in het journaal over elektrische auto’s. Naast alle voordelen werd een nadeel genoemd: ze zijn te stil. Wanneer je stapvoets rijdt, hoort men je niet aankomen.
Wat zou een novemberavond in de mist nog vele malen mysterieuzer kunnen zijn wanneer er absolute stilte zou heersen. Een mooie, stille maand van bezinning voordat de knotsgekke decembermaand begint. Over een aantal jaren kan het dankzij de elektrische auto al zover zijn.
Dit was een avond om niet licht te vergeten. Aan de ene kant waren er de schitterende natuurverschijnselen. Aan de andere kant verbaasde ik me er in hoge mate over dat je langer dan een uur in het buitengebied kunt lopen zonder een moment van absolute stilte. Auto’s hoor je altijd en overal. Door de mist werd dit pijnlijk duidelijk.
Het landschap was van alle tijden. De auto’s verpesten het helaas ten dele.
Anne Jan Teunis |
