Deze titel is wat onalledaags en betekent zoveel als wegfutselen. Het op een geniepige manier wegmoffelen van iets.
Het is naar ik meen ongeveer een jaar geleden dat ik een stukje schreef over het kunstwerk op het voorplein van het asielzoekerscentrum, Roofs geheten. Dit kunstwerk zou plaats moeten maken voor blikkerende heilige koeien.
Tegenwoordig zie ik op datzelfde plein ellenlange files van rokende auto’s, maar het kunstwerk is er niet meer. Met de stille trom vertrokken. Navraag bij de schepper er van leert dat ze wel is ingelicht, maar dat het kunstwerk door een achterdeurtje is verdwenen.
Niemand ageerde verder, maar dat kan te maken hebben met het feit dat het naastgelegen pand alle aandacht opeiste. Dit heeft men opgeschaald naar 200 arbeidsmigranten.
Een kunstwerkje meer of minder, wie maalt er om in een cultureel zo gezegende stad als Almelo?
Veel erger is het hersenloze gehak in kunstwerken die vele eeuwen ouder zijn. De plaats heet Nineveh. Een stad die op de één of andere wijze een magische klank voor me heeft. (Vroeger hoorde ik die naam vaak van de kansel roepen door de dominee.)
Het vernietigen van deze zeldzame kunstwerken kun je geen verdonkeremanen meer noemen. Slechts de daders zijn donker gekleed. Verder kan alles volgens hen prima het daglicht verdragen. Heilig overtuigd van de juistheid van hun daden, zorgen ze er voor dat deze gefilmd worden en de hele wereld over gaan.
In ons eigen landje hadden we een wat mildere manier van verdonkeremanen. Kamerlid Verheijen dronk op kosten van de burger een godendrank van wel 127 euro. Omdat je als politicus nu eenmaal onberispelijk moet zijn, was hij niet te handhaven en is hij keurig afgeserveerd. Knippen en scheren en die zien we nooit meer terug.
Het minst erge geval van verdonkeremanen en wegmoffelen raakte me op de vrije zondag toch weer. Een illegale dump in het buitengebied. Wel vaker werden hier tapijten en andere rare zaken aangetroffen. Dit keer had humpie-dumpie echter behoorlijk toegeslagen.
Onder in een sloot trof ik een prachtig hunebed van een achttal vuilniszakken aan. Wat verderop nog twee van die pakketten.
We blijven blijkbaar trekken aan dode paarden en hoofdschuddend zag ik op m’n verdere route vele, vele plastic flessen en blikjes.
Toen kwam met een schok de ommekeer. Ik zag namelijk tussen al die rotzooi massa’s schitterende, maagdelijk witte sneeuwklokjes. Al klingelend bewegend in de wind vertelden ze me niet te wanhopen, want er was goed nieuws: Binnenkort gaan we in Almelo een reporter van schoon krijgen.
Heel hard nodig, lijkt mij. Alleen zullen een paar handschoenen en een paar plastic zakken voor deze arme reporter niet voldoende zijn om de hunebedden in de sloot op te ruimen. Voor één keer moet men daar de echte vuilniswagen voor laten komen.
Daarna fris en vrolijk aan de slag met dit prachtige initiatief. Een nieuwe lente, een nieuw geluid. De binnenstad gaat nu eindelijk ook nog eens echt op de schop en zal binnenkort blinken van het kabbelende water. De buitengebieden vrij van afval. Wie, oh wie wil er nu niet wonen in zo’n stad?
Laten we het echter ook weer niet te mooi maken, want dan zouden sommigen in de gemeenteraad alsnog op het idee kunnen komen om een doorstart te realiseren voor Waterrijk. Laat die beker alstublieft definitief aan ons voorbijgaan.

Anne Jan Teunis
 

Hallo provincie waar blijft die 8,9 miljoen? Voor de vernieuwing van de binnenstad zegde de provincie Overijssel 8,9 miljoen euro subsidie toe. Vooral de aanleg van de Waterboulevard naar het Marktplein vormde daarin een belangrijke voorwaarde. Maar er waren er meer. Zo moest de gemeente prioriteit leggen bij de herontwikkeling van de binnenstad. Dat deed de gemeente niet. Zo werd aan de Weezebeeksingel een groots winkelproject gesitueerd en gaf de gemeenteraad vrij baan voor een nieuw voetbalstadion met zakelijke ruimtes en werd de bestemmingsbeperking van de Woonboulevard zelfs bij raadsbesluit vrijgegeven.
De projectontwikkelaar van het winkelcomplex aan de Weezebeeksingel is failliet, het nieuwe stadion werd uiteindelijk het bouwen van een tweede ring, nadat projectontwikkelaar Urban Interest dreigde het binnenstadsplan te torpederen.
‘Alles is weer koek en ei’, beweerde het college tijdens het besluit over de capaciteit van de bruggen over de reeds begonnen aanleg van de Waterboulevard. Maar niets blijkt minder waar, zo leert het antwoord van wethouder Claudio Bruggink (D66) op vragen van de VVD waar het geld blijft!
“Er is nog ambtelijk overleg nodig”, antwoordde Bruggink en gaf tevens aan dat de provinciale bijdrage inmiddels uit een ander potje moet komen.
Termijnen werden dus niet gehaald door het ‘knoeien’ in het gemeentehuis, is dan de simpele conclusie. Maar is dat wel zo? Vertrouwd men in Zwolle de gemeente Almelo nog wel? Of ligt dat raadsbesluit van de gemeente over het vrijgeven van de bestemming Woonboulevard nog daaraan ten grondslag? Is dat besluit al terug gedraaid?
Kortom zou het niet zo kunnen zijn dat men in Zwolle de gemeente volledig op de knieën wil hebben?
Dat duurt dan nog even. De stad stevent fors af op onder toezichtstelling vanwege de financiële huishouding. Misschien maar beter ook, want dan kan de hoogmoed eindelijk worden ingedamd!

‘Fijnslijper’

In deze onrustige tijden waarin iedereen het steeds drukker heeft, steeds meer praat en het liefst 24 uur per dag in groepen appt, is het ten zeerste nodig om je aan een paar ankers vast te houden. Van alle kanten vliegen de meningen en protocollen je om de oren. Vergaderingen over vergaderingen en iedereen brabbelt en bralt en praat een ander vele malen na. In dit gigantische woud van niet aflatende stemmen en meningen is het zeer prettig om terug te kunnen vallen op een paar bronnen die het nieuws helder en duidelijk duiden. Daarom afgelopen zondag vol vertrouwen het achtuurjournaal opgezet. Eén van die pijlers waar je op kunt bouwen. Een baken. Ik wist werkelijk niet wat me overkwam. Het journaal opende met het uitvallen van Max Verstappen, de formule 1 coureur die geloof ik als jongste ooit startte. Na 34 rondjes gaf z’n auto het op vanwege een naar later bleek kapotte bougie. Totale apathie. Het belangrijkste nieuws van die dag bestond er uit dat Calimero, die voor de lol rondjes rijdt in een auto, uitvalt met een kapotte bougie. Talloze mensen overkomt dat per jaar en dan bellen ze de ANWB. Zij zullen echter nooit het journaal halen. Daarna kwam het veel minder belangrijke nieuws: een cycloon die de eilandengroep Vanuatu verwoest. Windvlagen van 300 km/u. Verder nog een stukje over Amerika en Iran, maar toen was het al snel tijd voor het weer. Gelukkig had mijn kwaliteitskrant het een dag later wel begrepen. Hier het nieuws over de cycloon op de voorpagina en ergens tussen het sportnieuws, daar waar het hoort, met alle respect, het nieuws over onze Benjamin. Ergens achterin katern 1 tussen wat omhooggevallen Nederlandse tieners. In Tubantia werd één van deze kuifeenden zelfs al “een grote mijnheer” genoemd. Het journaal maakte zondagavond naar mijn mening een mispeer van jewelste. Hopelijk blijft het bij dit incident. Laatst sprak ik iemand die vond dat het achtuurjournaal ons niet serieus nam en ons eigenlijk als kinderen behandelde. Na gisteravond neig ik er naar om hem gelijk te geven. Meer dan ooit is het nodig om het kaf van het koren te scheiden om één en ander nog enigszins overzichtelijk te houden. Weg met die flutitems. Ze zijn een belediging voor de dappere nieuwsvolgers die wat lijn proberen aan te brengen in de niet aflatende brij van onzinnige informatie die ons dagelijks overspoelt.

Anne Jan Teunis