 |
|
In het Oostenrijkse Vorarlberg kun je zomaar op een door prachtige bloemen omgeven balkon belanden met uitzicht op een oplopende groene alpenwei met daarachter natuurlijk een schitterende besneeuwde bergtop. Je kunt zigzaggend door die wei lopen, zonder dat ook maar iemand hier iets van zegt. Pure vrijheid om te gaan en te staan waar je wilt. Geen waarschuwingsborden met talloze regels.
Terug in Almelo zag ik ook een groen veld, omringd met de bekende palen voor hondenbezitters. Broodnodige instructies. Een klein veldje met minstens vier van die palen er om heen en oh wee als je hond hier iets doet wat niet door de beugel kan.
Wat een verschil tussen de alpenwei en dit veld. Nu is de vergelijking op velerlei gebied niet helemaal eerlijk, maar toch….
Ook qua schreeuwende reclame was er een wereld van verschil. De bewegende reclame komt op ringwegen welhaast je auto binnengewandeld. Je kunt er niet omheen en dat is natuurlijk ook de bedoeling. Zelfs op plekken waar je het niet verwacht, vindt men het nodig om reclame te maken. Aan de rand van een mooi laantje, volkomen misplaatst, een bord dat reclame maakt voor kinderopvang.
Het komt waarachtig nog zo ver dat we diep in het bos, midden op een bospad, opgezadeld zullen worden met reclame.
Nederland gaat nog eens kapot aan al die regels en wetten . Van de wieg tot het graf dient ons leven in protocollen te worden gezet. Deze dienen te worden nageleefd en daar is controle op. Er komt een moment dat je van pure moedeloosheid niet meer naar buiten gaat. “Met z’n allen op een kluit” is daar een grote oorzaak van. Hierdoor heb je wat meer regels nodig, maar het is veel te ver doorgeschoten.
Een kind fietst zigzaggend midden over een rustige weg en ik moet uitwijken. In plaats van kwaad te worden, zigzag ik gewoon ergens om hem heen. Een simpel momentje. Dit akkefietje werd nog simpeler opgelost. Vaker zouden veel zaken spontaan impulsief opgelost kunnen worden. Dan komt de broodnodige humor ook een beetje terug in het straatbeeld. De lontjes mogen best wat langer worden. Op zoek naar balans.
Anne Jan Teunis.
|
