Niemandslanden

Troosteloos en verwaarloosd liggen ze er bij, de niemandslanden van onze stad. Op de plek waar het roemruchte Fortezza moest verschijnen, groeit het onkruid metershoog en is het bord met de aankondiging al bijna niet meer te ontdekken. Een verfoeilijk “gat van Almelo”. Daar waar iets moois zou verrijzen, blijft nu een akelig gapend gat waar we waarschijnlijk nog jarenlang tegenaan moeten kijken. Hoe dan ook vind ik het jammer dat het niet doorgaat, want door de gaten in de binnenstad op te vullen, blijven de buitengebieden gespaard. De vlaggen hangen slap in deze slappe tijd en zelfs geamputeerde torens zijn geen optie.
Een ander niemandsland doet ons daarentegen veel meer deugd, om niet te zeggen vervult ons met oprechte vreugde. Daar waar ongeveer een jaar geleden de gele monsters het land omploegden en de paaltjes werden uitgezet om het geheel even te asfalteren, heerst nu grote stilte. Inderdaad deed de “road to nowhere” z’n naam meer dan eer aan. Hij leidde nergens naar toe en is momenteel bijna niet meer als weg aan te duiden. Het gebied is teruggegeven aan de natuur en dat doet ons zeer goed. Hopelijk is het definitief.
Achteraf vind ik het heel frappant dat er eerst hard gewerkt wordt aan een wijk waar meer dan 4000 huizen komen te staan. Men is ten stelligste overtuigd dat het te realiseren is en begint zeer voortvarend met de voorbereidingen. Nog geen jaar later blijkt het één groot luchtkasteel te zijn geweest. Jan publiek is weer eens op het verkeerde been gezet. Diezelfde Jan denkt er over het algemeen te weinig verstand van te hebben en vindt dat de hoge heren dat wel hebben. Welnu, bij deze twee projecten blijkt overduidelijk dat de geleerden lang niet altijd de wijsheid in pacht hebben en dat nuchtere, fronsende Jan soms dichter bij de waarheid zit.

Anne Jan Teunis.