WaWollie een ‘rommelig´ bestaan op zich

Wie het tv-programma ‘Man bijt hond’ kent, weer dat in deze serie allerlei zonderlingen in de ‘spotlights’ worden gezet die onze samenleving rijk is. Zo ook kringloopwinkel WaWollie in Goor die zelfs in meerdere uitzendingen te zien was. Nadien begon de expansie met een vestiging in Haaksbergen en ook in Almelo waar men het oog had laten vallen op het grote pand van Baan aan de Plesmanweg, waar ooit blinkende automobielen uit de hogere prijsklasse aan de man werden gebracht. Het verontrustte al op voorhand een aantal omwonenden die een zienswijze bij de gemeente indienden tegen dit voornemen, maar de gemeente zag een kans om flink wat mensen uit de kaartenbak bij WaWollie onder te brengen, voor het opdoen van werkervaring en had dovemans-oren voor de zienswijze van de buurtbewoners die ‘Man bijt hond’ wel gezien hebben en bovendien wezen op het vigerende bestemmingsplan.

Ondernemer Hans Messie mocht dus van het gemeentebestuur zijn gang gaan en had als bedrijfsleider Monique Oude Vrielink in huis genomen. Deze werd echter al gauw geloosd, want Messie houdt van een ‘georganiseerde bende’ en het moet allemaal niet op een gewone winkel gaan lijken, maar juist rommelig, want dat bevorderd het gesnuffel en de verkoop aan de consument op jacht naar een koopje. Messie is dus gewoon koopman die veel geld wil verdienen op goederen die gratis worden aangeleverd door de ene consument om aan een andere consument te worden verkocht.

Met veel tam tam werd WaWollie Almelo geopend door tv-persoonlijkheid Loretta Schrijver, nadat de gemeente de vergunning (in strijd met het bestemmingsplan) toch had verstrekt. De omwonenden procedeerden door en haalden hun gelijk via de Raad van State en dan krijgt een gemeente het moeilijk.
De gemeente sleepte er naast ongeoorloofde restauratieve verkoop dus het ontbrekende toezicht en begeleiding op de werkzoekenden uit de kaartenbak van de sociale dienst bij, die juist geacht werden daar werkervaring op te doen om hun kans op de arbeidsmarkt te vergroten.
Dat dit toezicht aan alle kanten rammelde, was feitelijk al lang bekend. Rapporten werden niet geschreven maar desondanks bleef de gemeente de nietszeggende ‘werkervaringsplaatsen’ invullen, want dat scheelt in de knip omdat er subsidiepotjes voor zijn en de lasten niet voor 20 procent op kosten van de gemeente drukken maar op de bijdrage van het Rijk.

Naast de bezwaren van buurtbewoners werden ook klachten van bedrijven aan de Plesmanweg over het aanzien van WaWollie door de gemeente alwetend genegeerd sinds maart 2013. Ook Hans Messie zelf deed niets uit op klachten van omliggende bedrijven die hem persoonlijk benaderden.
Messie koos er dus bewust voor om de ‘armetierige’ uitstraling te handhaven en wijst er nu op dat ziekte van de huidige bedrijfsleider kennelijk de aanleiding is voor de gemeente om hem af te rekenen op het feit dat toezicht en rapportage over de ‘werkervaringsplekken’ niet alleen onder de maat waren, maar geheel ontbraken.
Stel daar tegenover de orde en netheid bij een collega van Messie aan de Frederik van Eedenstraat, die bewijst dat succes ook op een andere manier kan.

Wel heeft Messie in de afgelopen anderhalf jaar een charmeoffensief gehanteerd dat WaWollie er juist was voor het welzijn van het dier, door universitair onderzoek te financieren en schenkingen uit de fooienpot te doen aan het dierenasiel in Almelo. Maar wat koop je daarvoor als het welzijn en de toekomst van werknemers met weinig toekomstperspectief aan alle kanten met voeten wordt getreden en klachten van omwonenden bewust worden genegeerd, onderwijl zelf genietend van tochtjes naar Frankrijk?

‘Fijnslijper’